Rozdział 15

Na samym początku chce przeprosić tajemniczą osobę, której komentarz wczoraj przez przypadek usnęłam :C 

Moje kochane  z przykrością muszę stwierdzić, że historia powoli dobiega końca. Pozostały mi jeszcze jakieś 2-3 rozdziały nie wliczając w to epilogu. Oczywiście jeśli wyrazicie chęć, to mogę stworzyć w wolnej chwili miniaturkę w której przedstawię  w skrócie przebieg relacji Severus&Hermiona przed akcją opowiadania ( jak to się stało, że Mistrz Eliskirów zaczął tolerować wścibską Granger). To by było na tyle, życzę miłego czytania ;) 

Rozdział jak na razie nie poprawiony. 

Rozdział 15

Jak chcesz to możemy o tym zapomnieć.

W tamtej chwili, Hermiona prowadziła wewnętrzny dialog z samą sobą. Jedna część jej "ja" wyraźnie dawała do zrozumienia, że to co przed chwilą się wydarzyło było błędem, chwilowym zatraceniem o którym  należy zapomnieć, tym bardziej, że jak wydedukowała Severus'a i Aniele coś łączyło, a ona sama była mężatką od zaledwie dwudziestu czterech godzin. Z kolei jej drugie "ja" nalegało, aby choć raz pomyślała o sobie samej, tym bardziej, iż została zdradzona w tak podły sposób. Ostatecznie nie wiedząc co poczynić, najzwyczajniej w świecie uśmiechnęła się, ale inaczej, niż do tej pory. W tym uśmiechu błądziła nutka tajemnicy, skrywana gdzieś w kącikach ust.

- Co ty tutaj tak właściwie robisz ?

- Byłem w Mungu u Susan. Magomedyk prosi, abyś skontaktowała się z nim jak najszybciej. Dzwoniłem do Ciebie, ale nie odbierałaś. Draco powiedział, że tu jesteś.

- Powiedzieli o co chodzi ?

- Niewiele, tylko tyle, że jesteś potrzebna w szpitalu.

 Niecałe półgodziny później oboje siedzieli przy łóżku Susan i opowiadali jej śmieszne historie. Oczywiście nie obyło się w nich bez wrednych ślizgonów i tchórzliwych gryfonów oraz dropsoholików chcących pokoju na całym świecie i waty cukrowej. Dziewczynka śmiała się w najlepsze, kiedy historyjka dobiegała ku końcowi, nawet Severus'owi plątał się po twarzy specyficzny ledwo widoczny uśmieszek. Jednak Hermiona, mimo pozornego uśmiechu, w oczach nie miała ani kropli radości, raczej żal i lekki smutek.

- Severusie zostaniesz z nią ? Pójdę poszukać lekarza. - zwróciła się do przyjaciela.

- Na pewno nie chcesz, żebym poszedł z Tobą ?

- Nie ma takiej potrzeby, zaraz wrócę.

Z mieszanką dziwnych i smutnych myśli ruszyła do salki lekarskiej. Zapukała w drzwi, przeklinając w duchu swoje mugolskie przyzwyczajenia. Z pomieszczenia wyszedł krępy mężczyzna o zadziwiająco przyjaznych oczach. Spojrzał na Hermione i uśmiechnął się delikatnie.

- Dzień dobry, pani Krum.

- Dzień dobry, wzywał mnie pan doktorze ?

- Tak. Proszę usiąść. - powiedział wskazując na jedno z krzeseł stojących na korytarzu. Te słowa wzbudziły w kobiecie niepokój, wiec dla własnego bezpieczeństwa usiadła. Tuż obok niej spoczął magomedyk.- Niestety, mimo szczerych chęci nie mam dobrych wieści. Gdy tylko przyjęliśmy Susan, zabraliśmy się do pracy. Na samym początku seria skomplikowanych zaklęć, nie przyniosła żadnych rezultatów. Powtórzyliśmy ją kilkakrotnie z nikłym skutkiem. Potem stan małej pogorszył się więc pozwoliliśmy sobie na działanie bez Pani zgody. Przeszczep nerki jednorożca i wątroby smoka, nie przyjął się, ku naszej irytacji. Chwilowo podtrzymujemy ją na eliksirach, ale niestety w końcu się na nie uodporni. Z tego powodu potrzebny jest mugolski przeczep.

- Ale jak to ? Przecież to był zwykły wypadek, bez użycia magii.

- Z przykrością stwierdzam, że się Pani myli. Samochód, który brał udział w wypadku był pod wpływem zaklęcia. Jesteśmy w trakcie jego identyfikacji, ale to w tej chwili nie jest ważne. Susan potrzebuje narządów, to naprawdę silnie magicznie dziecko...

- Susan jest charłaczką.

- Wiem, ale nie jestem pewny czy nie jest to zbyt pochopny wniosek. Nawet jeśli, również czarodzieje bez mocy mają w sobie złoża magii. Podejrzewam jednak, że w tym przypadku mała potrzebuje więcej czasu na zapoznanie się z nią. W każdym razie, jeśli wyraża Pani zgodę na przeczep, proszę podpisać. - wcisnął kobiecie w rękę magiczne pergaminy. Ta bez zastanowienia przyłożyła różdżkę w odpowiednie miejsce.  - Susan została właśnie wpisana do magicznej, jak i mugolskiej bazy danych.

- Czy mogę coś dla niej zrobić ?

- Oczywiście. Najbliższe genetycznie osoby - rodzice, dziadkowie, rodzeństwo, są potencjalnymi dawcami. Największe prawdopodobieństwo znalezienia podobnego genetycznie dawcy jest właśnie w rodzinie, ale może Pani zaangażować również przyjaciół, znajomych im większy wybór tym większe szanse.

- Dobrze. Zawiadomię wszystkich. A czy ja już mogę ...

- Oczywiście na paterze pobiorą pani krew. Proszę być dobrej myśli.

Mężczyzna zostawił Hermione samą, ta jeszcze przez chwile zastanawiała się nad paroma kwestiami, jednak ostatecznie wstała z krzesła i udała się za wskazówką magomedyka na parter. Tam bezboleśnie i przy pomocy magii pobrano jej krew i porównano z krwią Susan. Niemalże od razu zobaczyła, zdziwione spojrzenie lekarki.

- Mówiła Pani, że jest matką, tak ?

- Tak.

- Zadziwiające, niezwykle rzadko się coś takiego zdarza... Miała Pani dużo szczęścia, że córeczka żyje. Macie Panie sprzeczne grupy krwi, mała ma A+ (od autora: "+" lub "-" oznaczam współczynnik RH), a pani B-.

- Naprawdę ?

- Oczywiście, które to było Pani dziecko ?

- Drugie.

- Tym bardziej. Konflikt serologiczny, w trakcie rozwoju płodu mogło dojść do powikłań,  a nawet śmierci, ale dzięki Merlinowy jest pani czarodziejką, choć nawet nam zdarzają się takie przypadki. Jeśli zamierza mieć Pani więcej dzieci proponuje skonsultować się z lekarzem.

- Nie sądzę, ale dziękuje za informacje.

Bez zbędnych uprzejmości, zostawiła pielęgniarkę i poszła do sali w której czekali na nią Susan i Severus. Gdy tylko przekroczyła próg poczuła na sobie ich czuje spojrzenia, uśmiechnęła się na tyle szczerze, na ile pozwalała jej zaistniała sytuacja. W konsekwencji jej uśmiech wyszedł tak sztucznie i nie mrawo, że Snape postanowił skwitować go cichy prychnięciem. Na całe szczęście Susan była dzieckiem łatwowiernym, więc w odpowiedzi uśmiechnęła się do matki.

- Jak się czujesz ?- zaczęła rozmowę, chowając trzęsące się ręce w kieszeni.

- Dobrze mamo, ale te szwy na plecach strasznie swędzą. A dziadziuś przyjdzie mnie odwiedzić ?

- Bardzo możliwe. Kochanie czeka Cię jeszcze jedna operacja, wiesz.

- Będzie mocno boleć ? Dostane szwy ?  Nie lubię ich.

- Nie. Obiecuje, że nic Cię nie zaboli. A szwy niestety musisz mieć, myszko. Na razie się tym nie martw, bo zanim zrobią Ci tą operacje, będzie musiał znaleźć się dawca.

- A kto to  ?

- Taka osoba, która odda ci swoją  wątrobę lub nerkę.

-Fuu - dziewczynka zmarszczyła nos, dając do zrozumienia, iż ta wizja niezbyt przypadła jej do gustu.

- Nie ma nic w tym z "fuu". To jest naprawdę piękny i odważny gest, bo widzisz twoje narządy się zepsuły i trzeba je wymienić.

- Tak jak tata wymieniał z Erickiem witki w miotle ?

-Tak, kochanie. Gdy kogoś znajdziemy kto nam pomorze, to wszyscy będziemy mu wdzięczni. Wieszcz co to znaczy ?

- Yymm.- pokręciła głową i spojrzała na Snape, oczekując od niego pomocy.

- Jakby Ci to wytłumaczyć... To takie samo uczucie jakie zawsze czujesz gdy ktoś daje Ci prezent. Kiedy będziesz mieć te nowe narządy to będzie taki prezent.

- Od kogo ?

- Właśnie tego nie wiemy. Pan doktor poszuka kogoś kto Ci będzie mógł go dać.

Przez resztę odwiedzin, na przemian Mistrz Eliksirów z Hermioną, opowiadali małej pacjentce definicje różnych słów, których dziewczynka nie rozumiała.. Co po niektóre jednak musieli opuszczać ze względu na młody wiek Susan i kilka tajemnic państwowych.

- Severusie, chciałabym Cię o coś poprosić. Czy mógłbyś powiadomić Agrona o stanie Susan? Ja nie chce mieć z nim nic wspólnego.

- Rozumiem, postaram się temu zaradzić, ale nie obiecuje. Nie sądzę, aby po ostatniej sytuacji zdobył się na odwagę by tutaj przyjść. Co do Susan, to jeśli zechcesz mogę sprawdzić prawdopodobieństwo bycia dla niej dawcą.

- Naprawdę ? Nie miałam odwagi Cię o to prosić, tak wiele już dla nas zrobiłeś, ale jeśli faktycznie chcesz to byłabym Ci wdzięczna.

- Przestań mówić o mnie w ten sposób. Jestem śmierciożercą i nic tego nie zmieni.

- Nie jesteś nim.

- Podejrzewam, że nie tylko ja, miałbym takie zamiary. -  zmienił temat, a widząc pytające spojrzenie kobiety wywrócił oczami. - DAWCA, Granger. Mogłaś nie zauważyć, ale twoje córka, ma zdolność wkradania się w łaski.

Wiadomo po kim to odziedziczyła.- rzuciła rozbawiona kobieta wychodząc ze szpitala. Istotnie nie tylko Severusowi, owy fakt rzucił się w oczy. Susan wydawała się być chodzącym aniołkiem, który podbijał serca wszystkich dookoła niej, ale jak każde dziecko miewała swoje złe dni.

- Tak... Agron nie wygląda na takiego, a jednak., bo komu innemu zawdzięczałaby tą zdolność.

- Ps... Jestem Ci winna wyjaśnienia. Wtedy kiedy ... - zarumieniła się dziko. - wpadłam na ciebie, wracałam od Wiktora. Spotkałam tam Agrona, naopowiadał mi strasznych rzeczy. We dwójkę byli w zmowie, chcieli rozdzielić mnie z dziećmi, rozumiesz ? Człowiek z którym przez tyle lat mieszkała, mój mąż, chciał mnie wykorzystać. Tak długo mnie okłamywał, wciskał jakieś bajeczki o pracy. W dodatku to ON był winny moim atakom. - z początku spokojna wypowiedź, z każdym słowem stawała się coraz bardziej przejmująca, aż w końcu wydusiła z jej oczu ostatnią łzę.

- Nie myśl teraz o tym. Dzieciaki potrzebują teraz twojego wsparcia. W dodatku musisz odebrać Ericka nie może widzieć, że płakałaś.

- Wiem, ale czasami nie daje rady. Wszystko zaczęło się układać, miało być tak pięknie, a tu w zaledwie kilka godzin ...

- ... tracisz wszystko.  

Godzinę później kobieta zabrała się za robienie porządków w domu, ze szczególnym uwzględnieniem kuchni w której od kilku dni narastały tylko naczynia do czyszczenia. Na szczęście miała dodatkowe dwie pary rąk do pracy - Ericka i Alice.

-Hermiona zostaw to, ja się tym zajmę. Usiądź sobie bo zaraz zemdlejesz, chyba nie chcemy żeby ataki Ci się nawróciły.

- Alice nie ma mowy. To mój dom, mój nie ład i moje sprzątanie.

- Jesteśmy przyjaciółkami czy nie ? Siadaj, widzę , że chcesz pogadać.

- Pojechałam do szpitala, żeby odwiedzić "męża" ... - kobieta opowiedziała całą historie przyjaciółce, nie pomijając ukojnej chwili z Mistrzem Eliksirów.

- CO ?! CAŁOWALIŚCIE SIĘ !?

- Ciszej. Jeszcze Erick usłyszy, a wiesz jakie to dociekliwe dziecko.

- Racja, racja. Przypomina mi się że kilka dni temu, kłóciłyśmy się co do twoich uczuć dotyczących twojego nietoperzastego.

- Nie nazywaj go tak.

- I co zrobisz z tym fantem? Mam nadzieje, że nie będziesz wybierać pomiędzy tym dupkiem, a Snape'em.

- Nie mam pomiędzy czym wybierać. Jak tylko zbiorę w sobie odwagę to porozmawiam z Wiktorem, a Snape ma tą całą Aniele. Swoją drogą umówili się dzisiaj w Dziurawym Kotle.

- MAMO !!! TELEFON !

- Odbierz syneczku. Zaraz przyjdę.

- Może to on ? - powiedziała Alice uśmiechając się radośnie.

- Odwala Ci. - rzuciła Hermiona wychodząc z pomieszczenia.

Chwyciła od syna telefon, a z każdym słowem dochodzącym po drugiej stronie słuchawki, coraz bardziej bladła. Gdy odłożyła telefon, spuściła się po ścianie i zakryła twarz w dłoniach.

Tuż przed nią w akompaniamencie smutnej melodii fortepianu, pojawiła się czarna koperta ze złotym grafem, a zaraz po niej zwykły pergamin o niebo skromniejszy niż list. Drżącymi rękoma rozerwała pieczęć Ministerstwa Magii.

20.12.2006 rok.

Ministerstwo Magii,

z ogromnym żalem i przykrością,

zawiadamia Panią Hermione Jean Krum-Granger

o zgonie Pana Wiktora Kruma w wieku trzydziestu lat

oraz zawiadamia o Pani udziale w testamencie nieżyjącego P.Kruma.

Z wyrazami współczucia,

Minister Magii

Kingsley Shacklebolt

(PS-testament znajduje się w załączonym do koperty liście)  

TESTAMETN

Ja niżej podpisany, Wiktor Krum ur. 04.06.1976 roku, zamieszkały w Bristolu na ul. Cherry Street, pozostając w pełni świadomy i posiadający pełną zdolność do podejmowania działań ustanawiam niniejszy testament.

                                                                              Cały mój majątek czyli :                                                                             

mieszkanie w Nowym Jorku na ul. Bleecker Street  nr 9

nieruchomość w Londynie na ul. Oxford Street nr 102

nieruchomość w Bristolu na ul. Cherry Street nr 9

oraz

nieruchomość w Warnie na ul. Sliver nr 2

wraz z oszczędnościami :

dwie skrytki w Grengotta o łącznej wartości 60 milionów galeonów, 43 sykli i 9 kuntów

10 tysięcy funtów

100 tysięcy lwów

przekazuje na rzecz mojej żony Hermiony i jej dwójki dzieci - Ericka i Susan, których niniejszym powołuje do spadku jako jedynych spadkobierców.

Proszę Hermione, by kwotę 40 milionów galeonów, przekazała po równi na rzecz Ericka i Suan Krum-Salianj-Granger, dopiero po ukończeniu przez nich siedemnastego roku życia.

Zobowiązuje Hermione by nieruchomość w Bułgarii (nieruchomość w Warnie na ul. Sliver nr 2 ) przekazała moim rodzicom - Anubisowi i i Penka'ce Krum.

Niniejszym oświadczam, że jest to mój pierwszy testament nigdy wcześniej nie sporządziłem żadnych oświadczeń w zakresie mojego majątku na wypadek śmierci.

Wiktor Krum 

Kobieta upuściła oba pergaminy, gdzieś na podłogę. Siedziała chwile w ciszy starając się uporządkować sobie wszystko w głowie. Poczuła maleńką dłoń na swoich włosach, a za chwile ta sama dłoń wręczyła jej kolejny pergamin, o którym Hermiona całkowicie zapomniała. Zbierając w sobie siłę zaczęła go czytać.

19.12.2006 r. 

Kochana Hermiono, 

czytasz to bo zapewne przed paroma minutami umarłem. Gdy jeszcze żyłem nie miałem odwagi opowiedzieć Ci o tym. Zdawałem sobie sprawę z tego, że mnie nie kochasz i gdy tylko poznasz prawdę odejdziesz. A ja jestem niczym bez Ciebie, jak łodyga bez kwiatu. 

W każdym razie - wszyscy żyliście w kłamstwie ; Ty, Susan i Ercik. Kiedy pierwszy raz, po tylu latach Cię spotkałem, na ulicy Pokątnej z dwóją dzieci u boku... na  nowo się zakochałem. Wyglądałaś tak zwyczajnie, ale jednak wyjątkowo. Do dziś uśmiecham się gdy wspominam twoje zaskoczenie na mój pierwszy komplement po tylu latach. Przepraszam, że w późniejszych latach było ich tak mało. 

Parę dni po tym spotkaniu, poznałem Agrona, wtedy nie miałem pojęcia kim jest. Nasza drużyna potrzebowała silnego zastrzyku gotówki, a owy zaproponował nam przyjaciel Agrona i on sam. Po czasie, kiedy w końcu opowiedziałaś mi o tym co dokładnie działo się  w Albanii z orientowałem się kim tak naprawdę jest nowy udziałowiec. Spotkałem się z nim, z zamiarem rozwiązania kontraktu, ale nie udało mi się to. On dobrze wiedział jak ma grać na moich uczuciach. Zaproponował mi układ. Miałem oddać mu dzieci w zamian za Ciebie. Teraz  z perspektywy czasu rozumiem jak bardzo egoistycznie się zachowałem. Jestem takim samym potworem jak Agron, niczym się nie różnimy.

Podtruwałem Cię, twoje nagłe napady bólu, były reakcją na truciznę, którą zamieściłem w twoich perfumach Reagowała naprawdę różnie ; raz eliksir Snape ją destabilizował, a raz zabezpieczał, ciągle inaczej. Każdy twój napad miał być szansą dla mnie, Agron zawsze był w pobliżu gotowy do zabrania dzieci. Ale ja nie potrafiłem. Kochałem je i za każdym razem docierało to do mnie co raz mocniej. Widząc Cię w sapazmach bólu chciałem krzyczeć razem z Tobą. Po każdej nieudanej akcji spotykałem się z nim, przez te kilka lat. W końcu miałem dość, powiedziałem mu, że dłużej tak nie mogę, że bez dzieci nie dasz sobie rady, ale on nie dał sobie powiedzieć. Nie mam pojęcia czego on od nich chce, stale powtarza, że je kocha.

Wypadek przez który Susan jest chora, był spowodowany właśnie przez Agrona. Miałem mu oddać dzieci, ale nie potrafiłem. Wpadł w szał, chciał mnie zabić. Rzucił zaklęcie na mercedesa zaparkowanego parę metrów przede mną, ale gdy zobaczył, iż zbliża się do dzieci, zamiast do mnie...

Po chwili czułem na sobie jego różdżkę, a sekundę później straciłem świadomość. 

Gdyby nie on... Ja dalej stałbym z boku i patrzył jak giną. 

Dzieciaki nic o tym nie wiedza, wyczyściliśmy im pamięć. 

Nie mam serca. 

Przepraszam, 

Wiktor 

CZYTAM = KOMENTUJE