Rozdział 4.

Bety - brak. W tym rozdziale występują głównie dialogi, mało opisów. Ostatnio opisy wg mi nie wychodzą. Ehh Masakra ;/ Z tego rozdziału jestem najmniej zadowolona. Sorry za błędy i tp.
Miłego Czytania : 
***

Rozdział 4.

- Acio Tabletki ! Miałaś je brać codziennie ! – wrzeszczał Snape, kładąc jej pod nos opakowanie pełne żółtych krążków.

- Nie krzycz, źle się czuje.

- Gdybyś je wzięła, nie musiałbym krzyczeć! – ponownie podniósł głos , patrząc na nią złowrogo i z rozczarowaniem .

- Skończyłeś ? – zapytała Hermiona, chwytając się za głowę i podciągając koc, aż pod szyję.

- Nie. Ten twój cholerny trenerek, miał Ci przypominać. Jednak zamiast dotrzymać słowa, wolał iść polatać na miotle. On ma mniej rozumu niż Longbottom.  

- Przypomina mi i przestań go oczerniać. Jest dla dzieci ojcem, a to jest najważniejsze. – kobieta nie mogła pozwolić na takie brutalne komentarze z ust swojego przyjaciela. Wiktor się starał i to się liczyło.

- Równie dobrze, dobrym ojcem dla dzieci mógł być Malfoy lub Weasley, czy jakiś inny idiota…

- Ej ! ja to słyszę, Snape ! – mruknął oburzony blondyn, niosąc szklankę z wodą dla Hermiony. Spojrzał na swojego ojca chrzestnego morderczym wzrokiem.

- … , który nie zostawiłby Cię w potrzebie.

- Dzięki, Draco. – podziękowała upijając trochę cieczy z naczynia. – Nic mi nie było, kiedy wychodził. - przekonywała .

- On miał Ci pomagać. Już drugi raz nawalił, a ty niepotrzebnie go kryjesz.

- Przestań. Jak Susan ? Wytłumaczyłeś jej … - zwróciła się do arystokraty, chcą zmienić temat.

- … że jesteś chora ? Tak. Miona, Severus ma racje.  Co z Tego, że tu jest, kiedy znowu go nie było …

- Proszę cię! To nie jest jego wina, iż ma takie godziny pracy. Zarabia na mnie, na Susan i na Ericka. Jesteście mało wyrozumiali. - Hermione wyprowadzały z równowagi takie wnioski, tym bardziej że były one bezpodstawne.

- Nie denerwuj się. Spójrz na tę sprawę racjonalnie. Gdy ja, Severus i Weasley, się Tobą opiekowaliśmy miałaś ataki w wyjątkowych sytuacjach. Natomiast kiedy Wiktor nas wygryzł, dochodzi do nich rzadziej, ale tylko w tedy kiedy nie weźmiesz tabletek i nie ma nikogo kto by mógł Ci pomóc. Nie sądzisz, że to dziwne. Do tego pojawił się tak nagle i nie wiadomo skąd, rozmawiałaś z nim na ten temat ?  - dedukował blondyn, przyglądając się troskliwie przyjaciółce.

Hermiona musiała im przyznać racje. Faktycznie mężczyzna pojawił się niespodziewanie i praktycznie znikąd. Wiele razy próbowała zebrać odwagę na spytanie się o to Wiktora, lecz zawsze przychodziła obawa przed tym, że zostanie sama z dziećmi. 

- Nie sądzę, aby to było ważne. - skłamała nie patrząc na żadnego. - Sam przyznałeś, że ataki występują rzadziej, czyli jego obecność mi pomaga. 

- To akurat nie jest jego zasługą, tylko twoich tabletek. Ulepszyłem je. - przyznał się Severus, nerwowo wykręcając ręce i uciekając wzrokiem w głąb pokoju. 

- CO ?! - zdenerwowała się, praktycznie emanując nienawiścią do czarnowłosego eks-nauczyciela. - Mówiłam Ci, żebyś trzymał swoje kościste, białe palce z daleka od moich leków !

- To było dla Twojego i co ważniejsze dzieci, dobra.- usprawiedliwiał się.

- Draco trzymaj mnie bo go uduszę ! 

- Szybciej by było Avadą. – zaproponował niewinnie, kopiując uśmieszek swojego mentora Draco.

- Nie miałeś w ogóle ich dotykać! Mówiłam Ci ! Zakazałam!

- DO CHOLERY NIE DRZYJ SIĘ TAK, GRANGER !

- JAK MAM SIĘ NIE DRZEĆ, KIEDY TY, PIEPRZONY SNAPE’IE , MIMO MOICH PRÓŚB DOSYPUJESZ MI COŚ DO LEKARSTW ?!- kłóciła się.

- Severus odpowiednio to udoskonalił… - próbował przemówić przyjaciółce do rozsądku.

- Draco, nie wtrącaj się. Przez tego człowieka i jego cholerne eliksiry z komplikacjami, Erick i Susan NIGDY nie będą mieć rodzeństwa!  - lamentowała.

- Hermiona … - tłumaczył.

- Nie ! Oboje wyjdźcie z mojego domu, albo zadzwonię po Rona.

- Nie denerwuj się. – próbował uspokoić ją starszy czarodziej. Wstał i usiadł na skraju jej łóżka. – Udoskonaliłem to. Wcześniejsze komplikacje są przeszłością.

- CO nie zmienia faktu, że mi nic nie powiedziałeś i nie miałeś, znając Ciebie, w ogóle zamiaru. 

- Faktycznie za dobrze mnie znasz. Nie miałem zamiaru. Brałem pod uwagę, powiedzenie Ci o "specjalnych" tabletkach dopiero na łożu śmierci. Skoro jednak się dowiedziałaś, to za jakiś czas znowu będziesz mogła chodzić.

- Wiesz co. Nie mam siły na kłótnie z Tobą. Jakich bym argumentów nie użyła, ty i tak albo obalisz moje, albo przedstawisz swoje, o których obaleniu mogłabym tylko pomarzyć. Ktoś Ci kiedyś mówił, że jesteś cwany i przebiegły ? - spytała lustrując go wzrokiem.

- Pragnę przypomnieć, że jestem opiekunem Slytherinu i nauczycielem z większym stażem niż nie jedno wielodzietne małżeństwo. Ja MUSZĘ być cwany, a inne cechy są wrodzone i stanowią mój mroczny urok osobisty. -  odpowiedział uśmiechając się szelmowsko. 

- Okey, oszczędź mi przepisu na dobrego ślizgona. Widzieliście gdzieś moją różdżkę?

- Orzech Włoski ?

- Tak.

- 12 ^3/₄  cala ?

- Tak.

- Włókno z smoczego serca? – dopytywał się Snape, a Hermiona patrzyła na niego coraz bardziej złorzecząc. Co osobiście bawiło Severusa, niezmiernie.

- Sevi nie denerwuj jej, bo się na Ciebie rzuci. – przekonywał chrzestnego Draco, popijając whiskey z czerwonej szklanki.

- Proszę Cię, Smoku. Ona jest Gryfonką, ten dom nie ma za krzty odwagi. – powiedział , w ostatniej  chwili powstrzymując się przed wybuchnięciem śmiechem, na widok miny młodej matki.

- Czyżby ? – odpowiedziała, powalając czarnookiego na poduszki, przygniatając go swoim ciałem. – I co?! Przegrywasz.

- Ała … Wyrywasz mi włosy.

- Mamo … - powiedział Erick stojąc przy schodach i patrząc na rozgrywającą się scenę z otwartą buzią. 

- O! Mój ulubiony chrześniak. – zawołał z entuzjazmem Draco, podrywając się z fotela i stawiając szklankę na szklanym stole. Podszedł do chłopca i zgniótł go w niedźwiedzim uścisku.

- Wuja jestem twoim jedynym chrześniakiem. – powiedział malec uśmiechając  się radośnie.

- Dobra, dobra, ale ulubiony. Masz tutaj … - wyjął z tylniej kieszeni skórzany portfel. Przejrzał go palcem i wyjął dwa banknoty. – 400 galeonów. – podał je ciemnowłosemu.

- Jej ! Dzięki wuja ! – malec z nową energią wpadł do salonu i usiadł tuż przy nogach matki. – Wuja dał mi pieniądze.- krzyczał uradowany, machając mamie przed nosem gotówką. – 400 galeonów.  

Co sądzicie o tym rozdziale ? 

Ps- Sorry za błędy jeszcze raz.