Rozdział 6.

Bety brak. Przepraszam za błędy, życzę miłego czytania. Mam nadzieje, że się spodoba.

 

ROZDZIAŁ 6 

Hermiona obładowana siatkami, ledwie zdołała otworzyć drzwi, prowadzące z garażu do wnętrza domu. Gdy tylko przekroczyła próg, do jej uszu dotarły podniesione głosy. Identyfikacja ich, nie zajęła jej nawet 2 sekund, w końcu te dwa głosy regularnie kłóciły się ze sobą, każdego dnia. Spojrzała za siebie, żeby sprawdzić czy Erick wyszedł już z samochodu.

- Erick, pójdź do kuchni, rozpakować tą siatkę. Za chwilę do ciebie dołączę. – poleciła, podając maluchowi najlżejszy pakunek, a sama przeszła korytarzem do salonu. Tak jak kobieta przypuszczała, Severus i Wiktor obrzucali się najgorszymi wyzwiskami, grożąc sobie pięściami.

- Uspokójcie się ! Dzieci są w domu, a wy tak bluźnicie. Zachowujecie się skandalicznie. – przerwała kłótnie.

- Nie byłoby ich, gdyby GO nie było. – krzyknął Wiktor, patrząc na Hermione z wyrzutem.

- Co ty za głupoty opowiadasz ? – odpowiedziała spokojnie.

- Głupoty ?! Głupoty ?! Wracam, zmęczony do domu, licząc na rodzinne popołudnie, a co wiedzę ? Zamiast Ciebie z dziećmi, widzę SNAPE’A bawiącego się z Susan. TAK JEST DZIEŃ W DZIEŃ. – skarżył się po bługarsku.

- Wik…

- Nie ! Znosiłem to długo. TERAZ mam już dość, chcesz mieć czas na romansiki z tym debilem, proszę bardzo.  Ale Susan i Erick, nie będą na to patrzeć. Zabieram je do wesołego miasteczka, macie 4 godziny na nacieszenie się sobą. Później nie chce go widzieć, w tym domu.

Mężczyzna nie czekał, na odpowiedź Hermiony, szybkim krokiem zebrał dzieci i wyszedł z domu, trzaskając drzwiami. Kobieta patrzyła na nie zszokowana, nie wierząc w to co przed chwilą zarzucił jej Wiktor. Otrzeźwił ją dopiero, dźwięk odjeżdżającego z podjazdu auta.

Nie wiedziała co powinna zrobić. Usiadła rozgoryczona na fotelu, chowając twarz w dłoniach i zatapiając się w przemyśleniach. Po chwili poczuła, że ktoś siada koło niej  na oparciu fotela. Owy ktoś położył delikatnie, jakby z wahaniem, dłoń na jej ramieniu. Nie podniosła głowy, bo wiedziała, że taki gwałtowny gest, zraziłby Severusa, a w tej chwili potrzebowała go. Siedzieli po prostu w ciszy, napawając się głuchością domu.

- Powinienem już iść. – powiedział po dwóch godzinach.

- O.K.

- Naprawdę chciałbym zostać, ale Draco ….

- Nie musisz mi się tłumaczyć, Severusie.

- Wiem, ale chce i sądzę że powinnaś też o tym wiedzieć. Draco dzisiaj ma rozmowę o adopcję.

- Dlaczego mi wcześniej nie powiedziałeś ?

- Draco miał Ci o tym powiedzieć. Jednak jeśli Ci o tym nie powiedział, to pewnie również nie wspominał o swoim „wspaniałym” pomyśle. – zironizował Snape.

- Jaki pomysł ? Co on znowu wymyślił ? – dopytywała się Hermiona.

- Stwierdził, że jako osoba samotna, jego szansę na adopcje znacznie spadają. Dlatego …

- Niee, nie zrobił tego.

- Owszem, zrobił. Zapłacił jakieś kobiecie, za to żeby udawała jego dziewczynę.

- Czy jemu rzuciło się na mózg ?!

- Po prostu jest zdesperowany. Jego pierwszym pomysłem, było wmieszanie mnie do tego wszystkiego, bym udawał jego chłopaka…

- Boże. Ta desperacja mnie przeraża. Nie chce wiedzieć, do jakiego stopnia jest gotów się posunąć, by w końcu adoptować tą dziewczynkę.

- To nie jakaś tam dziewczynka, tylko ERAZMA.

- Masz rację przepraszam. – powiedziała ze skruchą. – Swoją drogą to bardzo odważny krok. Myślisz, że zdaje sobie sprawę z brzemienia jakie chce nieść ?

- To mądry chłopak, wie co robi. Nie traktuj go tak jak Weasleya, bo jest o wiele dojrzalszy, niż on. Poza tym, dlaczego miałby sobie nie dać rady ?

- Erazma to dziecko,  a nie zabawka…

- Granger, Malfoy WIE co go czeka, a ty jak zwykle przesadzasz ze swoją troską. Widziałaś wiele razy,  jak dobrze się dogaduje z Erikiem i Susan. Nigdy nie stała im się krzywda w jego towarzystwie, więc dlaczego ma być inaczej z Erazmą? – kobieta w odpowiedzi, wzdrygnęła ramionami i wstała z fotela.

- Powiedź mu, że w końcu się uda, tylko nie może się poddać.

Mistrz Eliksirów skinął głową, narzucił na siebie płaszcz i wyszedł z domu, uprzedzając by Hermiona skontaktowała się ze Smokiem.

Godziny mijały jej w samotności, a Wiktor nadal nie wracał. Dotąd trzymane na wodzy nerwy, w końcu puściły, kiedy zdała sobie sprawę z wiecznej punktualności jej chłopaka. Krążąc nerwowo po pokoju, wpadła na genialny pomysł, zatelefonowania do mężczyzny. Zdążyła przerzucić, cały dom do góry nogami, gdy w końcu znalazła telefon. Bez zastanowienia wpisała na klawiaturze odpowiedni numer i wstrzymała oddech. Minął pierwszy sygnał… drugi… trzeci... czwarty, a zanim piąty, lecz nikt nie podniósł słuchawki.

Humor Hermiony, o ile to możliwe, jeszcze bardziej się pogorszył. Do jej umysłu, zaczęły wpływać przeróżne, coraz to okropniejsze, sceny z udziałem jej bliskich. Serce podeszło jej do gardła, gdy pomyślała o niebezpieczeństwach, jakie czyhają na jej dzieci o tak późnej porze.

Nagle jej telefon zadzwonił, a w duszę ponownie wpłynęła nadzieja. Spojrzała na wyświetlacz, ale nie rozpoznała tego numeru. W normalnej sytuacji zignorowałaby połączenie, ale coś ją tknęło by odebrała.

- Hallo ?

- Panna Hermiona Jaen Granger ?

- Tak, przy telefonie.

- Dobry wieczór, pani. Nazywam się Alan Somerhalder, jestem aspirantem policji w Longville. Trzy godziny temu, dostaliśmy wezwanie do wypadku na ulicy York Road. Pani chłopak i dzieci, zostali potrąceni przez samochód osobowy.

- Jak to ? Nic im nie jest ? - spytała przerażona. 

Jakie wrażenia ? Podobało się, a może nie ?

ZOSTAW PO SOBIE ŚLAD I SKOMENTUJ.